Het sneeuwt in Rome en dat doet het niet vaak. De vlokken komen in steeds groter formaat naar beneden. Bedekken de bomen, de auto’s en de stoep met een witte laag. De autobanden maken er op de rijbanen die kenmerkende pap van. Chauffeurs met en zonder sneeuwervaring passen hun snelheid aan. De één slipt iets minder dan de ander, maar het lukt ze allemaal op te trekken bij het stoplicht op de hoek.
Ik heb een afspraak op de Corso Vittorio Emanuele II. In de oude binnenstad. Normaal gesproken een heerlijk stukje lopen de heuvel af, over de sampietrini van Trastevere en over het prachtige Piazza Farnese en de Campo dei Fiori. Nu glibber ik met moeite de stoep voor de deur over. Een wandeling de heuvel af naar de Tiber-oever lijkt me dan ook niet zo’n strak plan. Ik neem de bus wel.
Ook die glibbert en glijdt. Maar gecontroleerd stuurt de buschauffeur achter de andere auto’s aan. Zijn vervoermiddel is maar halfvol. Wie de weg niet op hoeft, blijft lekker thuis. Het is warm in de bus, de ramen zijn beslagen, er liggen plasjes gesmolten sneeuw in het gangpad, mensen zijn dik aangekleed en vreemden vertellen elkaar hun sneeuwervaringen.
Remmend op de motor beweegt de bus langzaam en krakend richting het centrum. Een scherpe bocht doet hem bijna stilstaan, bij het zeer steile stuk houden we allemaal onze adem in. Maar dit is een kunstenaar, het gaat goed. Hij stopt om een echtpaar rustig over te laten steken. Op de achtergrond het zachte geronk van de motor, een vaag zicht op de besneeuwde gebouwen om ons heen. We passeren een halte. Niemand wil erin of eruit.
Plotseling is er commotie voorin de bus. De deur gaat open. Twee mensen springen eruit. Nog twee volgen. Vaag zie ik beweging rechts voor de bus. Op de stoep. Ik zie een paraplu wegwaaien, boodschappentassen omhoogkomen, een dikke blauwe jas, een kruk, grijs haar. Een oude man is uitgegleden. Met zijn boodschappen. En zijn kruk.
Passagiers tillen hem op, begeleiden hem van de stoep af en halen hem over plaats te nemen in de warme bus. Italianen en niet-Italianen staan op, maken ruimte voor de oude man. In het dichtstbijzijnde stoeltje ligt een plasje gesmolten sneeuw. Zonder aarzelen haalt een stoere jongeman met een Roemeens accent zijn mouw erover. De man gaat zitten, kijkt wat versuft om zich heen. Een oude vrouw vraagt of het echt goed met hem gaat. Een brede glimlach en een zucht “Sì, sto bene, grazie”.
De bus herneemt zijn parcours, langzaam en zacht schuivend de heuvel verder af. Solidariteit in de sneeuw: mooi.
Fieke's Blog 