Vertrouwen

Deze week stond het vertrouwen centraal: Naar aanleiding van een nationaal onderzoek en naar aanleiding van een nieuwe activiteit die er in mijn agenda is bijgekomen.

Het Italiaanse CBS publiceerde een onderzoek over het vertrouwen van de Italianen in de nationale instellingen. En wat blijkt? Slechts de helft van de Italianen heeft nog maar vertrouwen in deze instellingen. En in de regering heeft maar een kwart van de Italianen vertrouwen.

Daartegenover staat dat het vertrouwen in de magistratuur groter is dan de afgelopen jaren. En laat nou net deze week de Italiaanse minister van Justitie aftreden omdat hij verwikkeld is in een corruptiezaak! (hij is getrouwd met een lokale bestuurder in Zuid-Italie die geld zou hebben gegeven aan een ziekenhuis, of zoiets, zelfs voor mijn Italiaanse huisgenoten is dit een beetje onduidelijk).

Door zijn aftreden werd de krappe meerderheid in de Senaat die Premier Prodi had, in gevaar gebracht. Oftewel een regeringscrisis! Om die crisis op te lossen, had Prodi het vertrouwen gevraagd aan het Huis van Afgevaardigden en aan de Senaat. Vers van de pers: dat heeft hij niet gekregen! Hij mag niet doorregeren, Italie zit zonder regering en Berlusconi heeft “gewonnen” (want ik ‘verdenk’ Berlusconi er wel een beetje van dat hij erachter zit ;-)). Nu wordt Berlusconi in Nederland afgeschilderd als een corrupte man waarvan Italië maar beter zo snel mogelijk af kan zijn (politiek gezien dan hè?). Hier in Italië zijn ze nog helemaal fan van hem. Er was zelfs een journaaluitzending (van zijn eigen omroep, dat wel) dat met een website en een gratis telefoonnummer opriep om (als volk) te stemmen tegen de regering Prodi en voor het terugkomen van Berlusconi.

Voor mij allemaal onbegrijpelijk. Hoe kun je zo’n corrupte (machts)wellustige man nou steunen? Maar na meerdere gesprekken met meerdere Italianen hierover werd mij wel iets duidelijk: Natuurlijk is Berlusconi corrupt, maar iedereen in de Italiaanse politiek is corrupt (wel met kleine nuanceverschillen, maar toch). Berlusconi is de politiek ingegaan omdat hij zijn werkmentaliteit wilde inzetten voor Italië. En zijn imperium zorgt voor werk voor vele duizenden mensen. Hij is de enige regeringsleider geweest die vijf jaar lang een regeringsperiode heeft volgehouden. Oftewel, hij is de minst slechte van alle slechteriken.
Ok, zo kun je het ook zien. Feit blijft dat de Italiaanse politieke situatie niet iets is om naar huis te schrijven (hahaha, wat ik dus wel doe) en dat ze nog heel wat kunnen leren van andere landen (Nederland bijvoorbeeld?).

Het leren van Nederland begint misschien wel met het leren van de Nederlandse taal. En dat is precies waar ik nu mee begonnen ben (niet met het Nederlands leren :-)); met het geven van Nederlandse les aan een Italiaanse. Erg spannend, vooral omdat ik nog helemaal geen ervaring heb met lesgeven. Dus op zoek naar geschikt lesmateriaal (is er niet, alleen in het Engels, leuke uitdaging: ontwikkelen van een cursus Nederlands voor Italianen ;-)). En het aanpassen ervan aan het niveau van mijn leerlinge: een talenwonder die een half jaar op uitwisseling in Amsterdam is geweest en al zeven jaar een Nederlandse vriend heeft. Poeh! Dat wordt “hogere wiskunde” om je moedertaal goed uit te leggen (in het Italiaans) aan iemand die het al redelijk snapt en je dus moeilijke vragen kan gaan stellen. Ik ben maar begonnen met de uitspraak, om bij mezelf een beetje zelfvertrouwen op te bouwen. De komende weken ga ik me wagen aan vervoegingen, woordvolgorde en voorzetselvoorwerpen.

Ik heb ondertussen in ieder geval meer vertrouwen gekregen in mijn onderhandelingstechnieken: volgende week betrek ik een heerlijk tweekamerappartement in Brisighella; dat typisch Italiaanse dorpje aan het spoorlijntje naar Florence, waar ik al eerder over schreef (zie Wielrennen en zo). Alla prossima!