Bosbrand

Een harde aantrekkende Siciliaanse wind haalt mij uit mijn boek. Toch maar even checken of alles goed vast staat op het terras. Het is aardedonker en ik zie zo snel niks bijzonders. Maar ik hoor gekraak van takken en ik ruik een brandlucht. Ik kijk richting de vallei en tot mijn grote schrik schieten achter het grote huis met de mooie dakpannen van onze overburen, de vlammen metershoog de lucht in.

In de prachtige diepe vallei, waar ik een paar maanden geleden nog zo’n mooie wandeling met mijn vader heb gemaakt, is een kilometerslange brand uitgebroken. Het is elf uur ’s avonds en in ons dorp van 28 inwoners zie ik niemand op straat. De wind staat dan wel de goede kant op en daardoor bedreigt de brand onze woningen nog niet direct, maar hij trekt toch  flink aan. Ik hoor veel hondengeblaf.

Na een paar minuten draait de wind heel licht en de vlammen komen langzaamaan onze kant op. De prachtige bomen direct achter het huis aan de overkant lijken al in  brand staan.

Op het moment dat ik de overburen wil waarschuwen, komt een groepje oude mannen de straat in. “Wow, dit is toch wel veel groter!” en “Het is het huis van Francesco!” hoor ik ze zeggen en ze springen in een auto. Dan volgen de brommers, scooters, autootjes en andere vervoersmiddelen van de mannen zich snel op.

Zij zullen er wel voor gaan zorgen en ik kruip mijn bed in, maar niet voordat ik een aantal voorzorgsmaatregelen heb getroffen.

Tijdens de nacht word ik nog een paar keer wakker en ga toch even kijken. De brand is het ene uur veel kleiner, maar laait een paar uur later weer op. De rode gloed van het vuur en het koele licht van de bijna volle maan, de brandlucht en het gekraak van takken, maken het tot een irreële ervaring.

Toch kan ik weinig doen. Ik hoor een helikopter in de lucht en vlak voordat ik weer in slaap dommel, vraag ik me af of ze ’s nachts bluswater uit de zee kunnen halen met al die bootjes die er ronddobberen….

Gebroken word ik wakker. Ik hoor geen harde wind meer, ruik geen brandlucht en even later zie ik vanaf het terras dat het vuur inderdaad gedoofd is (voor nu).

Samen met Vulcan ga ik toch even kijken, voor de zekerheid.
Aan de rand van de vallei stoppen we, bij de elektriciteitsmast die omringd is door zwartgeblakerde grond.

Beneden en aan de overkant van de vallei zie ik een immens grote zwarte vlakte. Bijna twintig voetbalvelden groot. Het zwart kruipt omhoog de bergwand op en stopt, hoe verrassend, aan de rand van de eerste olijfbomen….