Warmte (In de trein – deel 2)

De zon die straalt in de strakblauwe lucht, verwarmt mijn gezicht, mijn bovenlijf. Ik sluit mijn ogen en luister naar het heerlijke Italiaans om mij heen. Vulcan legt zijn kop op mijn been en valt staand in slaap. Het is zondagochtend en we drinken op een terras in Brisighella, één van de 50 mooiste burchtdorpen van Italië, een heerlijke espresso. Hier heb ik een half jaar gewoond en hier kom ik halverwege mijn terugreis naar Rome graag even langs.

Om Italiaanse vrienden te bezoeken. Vrienden die zo hartverwarmend een weekend lang hun piepkleine woning aan mij ter beschikking stellen. Zelf 30 auto-minuten verder overnachten en “permesso” vragen wanneer ze hun eigen huis in komen. Die mij ophalen vanaf een verderop gelegen station en mij met veel plezier rondrijden door de omgeving. Die mijn te zware tassen zonder te klagen dragen en mij afzetten bij het station. Italiaanse vrienden die mij hartverwarmend verwennen zodat ik kan bijkomen van de lange reis.

De lange reis vanaf Zuid-Duitsland, waar ik in de 2 uur overstaptijd in München de benen heb kunnen strekken in een besneeuwde en sprookjesachtig versierde binnenstad, met schaatsbaan. Waar ik in de propvolle Intercity van München naar Bologna (met de meest rare plaatsnummering ooit) de perfecte reisgenoot heb getroffen in een Poolse veeltalige phd-student die onder andere vloeiend Engels spreekt. Die het geen probleem vindt om opgevouwen op zijn stoel te zitten zodat Vulcan goed ligt. En die de berichten van de conducteur voor me vertaalt.

Berichten van een geknakte elektriciteitsmast (door de vele sneeuw) tussen Wörgl en Innsbruck waardoor we een bus moeten nemen. Een rit van een uur door de sneeuw in een propvolle bus met de bagage van wintersporters en een hond ter grootte van een paard (Vulcan dus). Niemand die daarover klaagt.

Een prachtig landschap ontvouwt zich voor ons. Net een kerstkaart met de dikke pakken sneeuw. Maar ook met sneeuw op de weg en vallende sneeuw die het zicht beperkt. Met die lieve oude Ridgeback met zijn artrosepootjes die zich voorin de bus achterstevoren een uur lang in evenwicht probeert te houden.

Bij Innsbruck kunnen we de trein weer in, op het perron van de halte Fortezza kan Vulcan in 10 seconden zijn plasje doen en bij de grenshalte Brenner stopt het met sneeuwen, komen de Italiaanse zonnebrillen tevoorschijn en begint het flirten door de treinraampjes heen.

In Bologna worden we buiten het station met een enorm mooi vuurwerk verwelkomd. Even tijd voor een frisse neus, een treinkaartje en een flesje multivitaminedrank uit de automaat. De automaat die kuren heeft en daardoor allerlei soorten Italianen aantrekt. Die de hond aaien, mij koffie aanbieden, me spontaan helpen met instappen met al mijn bagage. Die gezellig een praatje maken, lachen, vragen stellen over Nederland.

“Want in Nederland is toch alles zo goed geregeld? Daar is het leven toch zo goed? Daar werkt toch alles?” “Jazeker, het werkt allemaal heel gesmeerd in Nederland, alleen beseffen heel veel Nederlanders dat niet. Klagen ze over alles, geven anderen de schuld van hun misère, creëren dusdanig veel angst voor andere personen, dat de dingen die jullie doen, Italianen, met jullie gastvrijheid en hulpvaardigheid, helaas in Nederland steeds minder voorkomen. En die jullie tot zo’n prachtig volk maken. Waar jullie ontzettend trots op mogen zijn.”

En Nederland? Dat mag enorm trots zijn op zijn efficiëntie, moderniteit en veranderingsgezindheid. Als we daar nou een scheutje Italiaanse gastvrijheid en vriendelijkheid aan toevoegen, wordt het weer dat fijne land van weleer. Maar voorlopig heb ik het beter naar mijn zin in Italië :-).